Hayatımı düşündüğümde, 27 yaşıma girmek üzereyim, bu hayatta birkaç teşekkür etmek istiyorum. Aşağıdaki teşekkürler olayların meydana geliş sırasına göre olmalı. Öncelikle hayatıma sebep olan anneme ve babama teşekkür ediyorum. Hayatımın iyi bir hayat olmadığını, doğumumun pek bir anlamı ya da sembolizmi olmadığını biliyorum; sadece iki pek de başarılı olmayan insanın beni yaratmasından ibaret. Ayrıca hiçbir destek veya iyi bir eğitim almadım. Ama bir kapı kapandığında başka bir kapı açılır, bu yüzden bana iyi bir kafa verdiği için aileme teşekkür ediyorum; öğrenirken zorlanmıyorum. Bana, nispeten daha açık bir ten rengi ve daha avantajlı bir görünüm kazandırarak yanımdaki insanlardan daha çekici olmamı sağladı. Bu konuda asla bir aşağılık duygusu yaşamadım. Güçlü bir bedene, boy uzunluğuna ve oldukça enerjik bir yapıya sahibim; bu da bana başarının ön koşullarını kazandırdı.

Kendime teşekkür etmek istiyorum, gençliğimde ve 10 yaşlarımda tanıştığım akrabalar, sınıf arkadaşları, çevre ve sosyal ortam, iyi oldukları için değil, çok kötü oldukları için bana bir hedef belirlememi sağladı.
Onlara teşekkür etmek istiyorum, benim hiçbir şeyim yokken, benim başlangıçta dipte konsolide olduğum zamanlarda beni onaylayanlara. Onlardan bazıları benim akranlarım, bazıları ise benim büyüklerim. Onlar, benim gelecekte çok başarılı olacağıma çok sağlam bir şekilde inandılar, söylediklerimi ne kadar yüksekten söylediler, bana hayal etme alanı ve cesaret verdiler.
Bana tahammül edemeyen, beni karalayan, tuzağa düşürmeye çalışan, terk eden, özellikle de benden aşağı gören insanlara teşekkür etmek istiyorum. Onların benim davranışlarıma, her aşamada yaptığım her işe kattıkları, bana aşamalı bir motivasyon ve patlayıcılık kazandırdı, beni ileriye itti, tembelliği aşmamı sağladı, tüm vücudumu ısıttı, öfke duygumu korudu, böylece daha sonra uygulama aşamasına geçebildim.
Ve karşılaştırıldığında boş, eksik olan, bana yardım eden değerli insanlara teşekkür etmek, çünkü hayatım şu ana kadar başkalarının yardımı olmadan geçti, geçici olarak değerli insanlara ve değerli insan seviyesinde yardım olaylarına rastlamadım, oldukça boş ve yazık, ama bunun bir pişmanlık olduğunu söyleyemem, çünkü önümüzdeki zaman hala uzun, her zaman güzel şeylerin gerçekleşeceğine inanma zihniyetiyle, gelecekteki günlerde nispeten pozitif ama pek de iyimser olmadan yaşamaya devam edeceğim, kalan hayatım sadece bir konfor içinde değil, ya da bir konforun başlangıcı değil, daha büyük zorlukların başlangıcını açıyor, karşılaşacağım daha güçlü düşmanlar ve potansiyeller var, hata payı daha düşük olacak, sonuçlar daha ciddi olacak, rakipler daha güçlü, tempo daha hızlı değişecek, beklenmedik durumlar daha sık yaşanacak, gençlik ve yaş avantajı daha fazla aşındırılacak, tanıştığım insanların seviyeleri daha iyi olacak, üstleneceğim sorumluluklar daha büyük olacak, daha fazla endişe olacak, yaptığım şeylerin anlamı ve ölçeği daha büyük olacak. Bu anda kendime diyorum, hadi! Hala genç bir ruhu korumalıyım, tıpkı 11 yaşındayken, karşımdaki değeri milyonları geçen insanları gördüğümde, şimdiye kadar gördüğüm en zengin ve en güçlü insan, ilk kez gördüğümde, içimde de diyorum ki, ondan daha aşağıda değilim, onu geçeceğim, onun sahip olduğu her şeye ben de sahip olacağım.